قوله تعالى کان الناس أمة واحدة مردمان همه یک گروه بودند بر یک ملت فبعث الله النبیین فرستاد خداى پیغامبران را مبشرین مومنانرا بشارت دهندگان و منْذرین و کافران را بیم کنندگان، و أنْزل معهم الْکتاب و با ایشان نامه فرستاد بالْحق براستى و درستى و پاکى لیحْکم بیْن الناس تا حکم کند خداى بکتاب و رسول میان خلق فیما اخْتلفوا فیه در آنچه ایشان بخلاف افتادند در آن و ما اخْتلف فیه و در خلاف نیفتادند و دو گروه نگشتند در آن کتاب إلا الذین أوتوه مگر هم ایشان که کتاب دادند ایشان را منْ بعْد ما جاءتْهم الْبینات پس از آنک پیغامهاى درست نیکوى پاک بایشان آمد بغْیا بیْنهمْ بحسد که در میان ایشان پدید آمد فهدى الله تا خداى راه نمود الذین آمنوا ایشان را که در علم وى اهل ایمان بودند لما اخْتلفوا فیه تا بگرویدند بآنچ دیگران مختلف و دو گروه بودند در آن من الْحق از پیغام راست و دین پاک بإذْنه بتوفیق و خواست وى و الله یهْدی منْ یشاء و خداى راه نماید آن را که خواهد إلى‏ صراط مسْتقیم براه راست درست.

أمْ حسبْتمْ أنْ تدْخلوا الْجنة مى‏پندارید که در بهشت روید و لما یأْتکمْ و آن نیز نیامد و نرسید بشما مثل الذین خلوْا منْ قبْلکمْ صفت آنچه گذشتند پیش از شما مستْهم الْبأْساء بایشان رسید بیمناکیها و زورها و الضراء و تنگیها و نیازها و زلْزلوا و ایشان را از جاى بجنبانیدند ببلاها حتى یقول الرسول تا آن گه که رسول ایشان گفت و الذین آمنوا معه و ایشان که گرویدگان بودند با وى متى‏ نصْر الله این یارى که از الله وعده است هنگام آن کى؟ ألا آگاه بید إن نصْر الله قریب که هنگام یارى دادن خداى نزدیک است.